مادر! از آن روز که نامردى و بى غیرتى پیمان در ثقیفه بستند و سینه‏ى داغدارت را در پشت در شکستند و رنگ نیلوفر بر چهره‏ات زدند دانستم که روزى نیز شمشیر کین بر فرق قرآن فرود خواهد آمد و دستان کوچک من باید خون از پیکر محراب بشویند . پس از تو همیشه به یاد اشک‏هاى گونه ات، گونه هایم راتر مى‏کنم و به لبخندهاى دلنشینت در تلاطم بغض، به روى درد تبسم مى‏کنم . ولى مادر نخل‏هارا سر مى‏برند و رو بروى چشمانم جاده‏اى از خون مى‏کشند و جانم را در پیکر نازنینم قطعه قطعه مى‏کنند . تو کجایى که چشم‏هاى بى قرار مرا از اشک بشویى و دستان اندوهم را که با شدت خشم بر سر مى‏زنم، در دستت‏بگیرى و بوسه بر پیشانیم زنى، تا لحظه‏اى آرام گیرم .

مادر! پس از تو باید جگر گوشه‏هایت را یا با جگرى پاره ببینم و اشک حسرت بر چهره بیافشانم و یا بر سر نیزه را در تلاوت قرآن به تماشا بنشینم .

مادر! من سر بر چوبه‏ى محمل کوبیده‏ام، تواین دردها را صدبار کشیده‏ى و این زخم‏هارا بارها بر پیکر خویش دیده‏اى، هم آن روز که دستان باغبان، لاله‏هایت را بى شرمانه بستند و تورا در داغ غربتش با سینه‏اى خونین در کوچه کشاندند و هم امروز که هم‏چون کبوترى بال و پر شکسته در بستر پرواز افتاده‏اى و تمام دردها را هم‏چون بغض در سینه فرو مى‏خورى و هیچ نمى‏گویى . تا آنکه اشک‏هایش را در چاه مى‏ریزد و با او درد دل مى‏گوید از داغ تو نسوزد و قامت‏خمیده‏اش از درد غربتت نشکند .

و تو مادر روبروى چشمانم دیدگانت را آرام برهم مى‏نهى و دستانت را بى‏اختیار از سرم رها مى‏سازى و هم‏چون آفتاب رنج غربتش غریبانه غروب مى‏کنى .