مهربانا! وقتى تو بیایى، دشت‏ها همه سبز و بلبلان عاشق ترانه‏هاى وصل سر مى‏دهند . وقتى تو بیایى، نهال عشق را در باغچه زندگى، با دستان عاطفه و با بیلچه شوق در میان خا ک امید مى‏کارم و با نگاهت هر روز آن را آبیارى مى‏کنم .
نازنینم! اگر تو بیایى، پرستوهاى مهاجر دوباره بهار را به سرزمین‏هاى یخ‏بسته نوید مى‏دهند و ناله‏هاى جدایى را در گلو خفه مى‏کنند .
چقدر آسوده مى‏توان کلمات را به سوى تو فرستاد و چه آسوده مى‏توان در اطراف مهربانى تو اتراق کرد . تو در اوج اندوه من، چون خیال مى‏وزى و مرا از خاطرات شب تهى مى‏کنى .
مقتداى من! بیا و اشک چشم‏هاى منتظر ما را مرهمى باش . بیا و براى لاله‏هاى مهر و وفا و شقایقهاى عشق و صفا، در قلبهایمان باران باش . بیا وقایق غمهایمان را ساحل و طلوع دلتنگى‏هایمان را غروب باش .

مهدی جان !

در لحظات تنهایی قلبم  ، چقدر جای تو خالیست

اللهم عجل الولیک الفرج