اى آشناى همیشگى کوچه‏هاى نور!
گویند که در کوچه باغ زندگى، هر رهگذرى که با خورشید مهر تو ، در جاده امید قدم نهد، خود را از سرماى یاس در امان خواهد داشت . آرى زندگى راهى سخت است، اما اگر مرغ عشق قلبمان نغمه تو را سر دهد، گذر از این جاده خاکى کار دشوارى نخواهد بود . از آن زمان که ساحل ایمان، در اقیانوس ظلمت محو شد، تو با غربتى تنها به قعر آبى‏ها سفر کردى و نگفتى که چه وقت فراقت ‏به پایان مى‏رسد و چه موقع پرستوى دل، آمدن تو را نغمه سر مى‏دهد .
آه، آسمان غرق در اندوهى نهان است و تنها مرغان پر بسته عشق در فراسوى زمان مى‏فهمند و مى‏دانند که کدامین زخم بر دل این گنبد نیلگون چنگ مى‏زند .
تو آبى دریاها را در عرصه امید وسعت مى‏بخشى ; اکنون امید آن دارم که اى موعود از افق مهر پیام الله اکبرت را بشنوم .
آرى بیا و راهنماى ما در بیراهه‏هاى ظلمت‏باش تا به سلامت‏به دهکده عرفان قدم بگذاریم . اى راهب عشق در کویر انتظار! راه رسیدنت را به کبوتران گم گشته نشان بده . . . . !