ای علی؛
همیشه فکر میکردم که تو بر مرگ من مرثیه خواهی گفت و چقدر متأثرم که اکنون من بر تو مرثیه میخوانم...
ای علی؛
من امده ام که بر حال زار خود گریه کنم...زیرا تو بزرگتر از انی که به گریه و لابه ما احتیاج داشته باشی...
ای علی؛
تو نماینده به حق محرومین و زجر دیدگان تاریخی و من ناله دردمندان را از حلقوم تو میشنوم...۱
------------------------------------------------------------------
براستی قلم عاجز است تا شرح مردانی را بگوید که تاریخ را تسخیر کردند و زندگی را به ریشخند گرفته و از مرز قیود گذشته و به عالم وارستگی رسیدند....فناء فی الله شدند...
براستی اینان که بودند؛ چه سودایی در سر داشتند و طالب چه امری بودند؟ چرا نتوانستند مانند خیل روشنفکران بیدرد که تا مدرک و عنوانی گرفتند به آخور خواب و خوراک پناه بردند و به ملت و جامعه و دین و آرمانها پشت نمودند؛ عمل نمایند و درد زندان و هجرت و جنگ و مبارزه و شهادت را به تن خریدند؟...
یکی در مزینان و سبزوار و تهران و پاریس ؛ و دیگری در مصر و فلسطین و لبنان و دهلاویه...
اما باز هم در میان این دو عاشق علی از مصطفی مظلوم تر است...چرا که زمان به مصطفی فرصت داد تا مقداری از شایعات و سخن پراکنیهای متحجرین و منافقین را جواب گوید و سرباز خمینی کبیر(ره) شود؛ ولی علی اینگونه نبود...بازار شایعات و تهمت ها و تکفیرهای به دور از منطق، علی را چنان مورد هتک و فحاشی قرار داد که تا اخر هم فرصت نیافت خود را از بار اینهمه تهمت بزداید...
علی ای که به ما اموخت که سر بر در گلین خانه "علی و فاطمه" بگذاریم و از دردهایی که در طول تاریخ بر تشیع گذشته است زار زار بگرییم...
یاد علی بخیر.....
و یاد مصطفی نیز بخیر...که در اوج زندگی و رفاه مادی...به یکباره دست از همه چیز شست و زندگی ساده دنیوی را برای خود برگزید...یاد مصطفی بخیر که خسته از دنیا رفت:
"خدایا دردمندم...روحم از شدت درد میسوزد، قلبم میجوشد، احساسم شعله میکشد و بند بند وجودم از شدت درد صیحه میزند....
خسته شده ام، پیر شده ام، دلشکسته ام،ناامیدم، دیگر ارزویی ندارم، احساس میکنم که این دنیا دیگر جای من نیست،با همه وداع میکنم، فقط میخواهم با خدای خود تنها باشم...۲"
-----------------
۱-سخنرانی دکتر چمران به هنگام خاکسپاری
۲-قسمتی از وصیت نامه دکتر چمران
